خدايا ! من که هستم تا چيزي بگويم که تو خود همه چيز را ميداني. چگونه هميشه به يادت باشم وقتي که فقط در رنجها صدايت مي کنم ؟ و چگونه صدايت کنم در حالي که ميدانم، فاصله توهمي بيش نيست . وقتي که فکرش را ميکنم اگر قطره آبي کم بود کل هستي احساس تشنگي ميکرد. دستم نميرود شاخه گلي را بچينم مبادا ستاره اي لطمه ببيند. اگر زندگي ام آنطور است که ميخواهي، بي قراريم را کنار ميگذارم و آرام ميگيرم، که اين دل فقط با ياد تو رنگ آرامش را به خود مي بيند

زيبا بود موفق باشي يا حق.............