چرا فکر می کنیم خوشبختی از ما خیلی دوره.یا دستمون برای رسیدن به نعمتهای آن چنانی خدا خیلی کوتاهه ؟

حتی اگه این لحظه درگیر یک غم عمیقی .. حتی اگه غصه اون قدر پریشون و مستاصلت کرده که حس می کنی

تنها کاری که می تونی انجام بدی اینه که خدا رو از ته دلت صدا کنی پس صداش کن. این خودش یه نعمت بزرگ

و یه نشونه عزیزه.شاید علتش فقط این باشه که خدا دلش واسه صدات تنگ شده..شاید اگه خوب فکر کنی به این 

حس برسی که این غم چه نعمت با ارزش و باشکوهی بوده که خدا ازش یه بهونه ساخته واسه این که دوباره همراهیشو

با خودت پررنگتر و نزدیکتر حس کنی مبادا دست کمش بگیری .. مگه همراهی و حمایت خدا کم نعمته؟؟؟

گاهی برای درک خوشبختی تنها کاری که باید بکنیم اندکی تامل و یه غبارروبی ساده از چشم هایی است که به رسم عادت

 فقط بدی های این زندگی رو می بینن به قول دیل کارنگی که می گه

همیشه نعمت هایی که دارید بشمارید نه محرومیت ها و گرفتاریهای خود را